Выбіты з будзённай каляіны,
Мяне нясуць пад воблакі вятры,
А ўздоўж шашы – палаюць арабіны,
Асеннія самотныя кастры.
Ляту над краем – чую лязгат зброі…
Іржанне, чую, коней у начы…
На конях мажных бачу мужных вояў,
Хто здолеў край бацькоўскі зберагчы
Ад нехрысці… І паўшы ў сечы страшнай,
Збярог святое – гонар і сцягі…
Гараць кастры. І, дымам іх прапахшы,
Я думаю пра час, на водгукі глухі.
|
|
